Een boek.

Wanneer je het leest, weet je niet zeker of je wakker bent of droomt.
Soms voelt het als een nachtmerrie. Toch blijf je lezen. Al is het maar omdat je Kyan niet alleen wilt achterlaten.

Helaas, de plicht roept: Teamsmeetings, aardappels schillen, de kinderen van school halen. Bijna opgelucht leg je het boek weg. Het leven is weer normaal.

Maar het boek laat jou niet los...

Op de fiets denk je aan de grond onder je wielen. Voor het eerst besef je dat er beneden dat asfalt een verborgen wereld ligt. Geen verloren dromen of zielloze lichamen, maar onzichtbare wezens, met gevoelens zo diep als de aarde waarin ze zich verschuilen. Naar de hemel durf je al helemaal niet meer op te kijken.

Je dacht dat je werd uitgenodigd om het fantasie-eiland Wichteroog te bezoeken. Nu ben je niet meer zo zeker dat de goden niet bestaan.